ته‌وژمی په‌پووله‌

په‌نجه‌ره‌یه‌کی شکاو
ته‌وژمی په‌پووله‌کانی ئه‌م ده‌شته‌
ده‌خزێنه‌ ناو ژووره‌که‌ی من و
شیعره‌ هه‌راج کراوه‌کانم ده‌به‌ن و نوقم ده‌بن .

هه‌ر به‌و جۆره‌ی وا دڵی من وچاوه‌ پڕ فرمێسکه‌کانی یه‌سنا
له‌ سنووره‌کانی ئێراق و سووریه‌
هه‌راج کران .
ڕووباری فۆرات ، من و هاوسه‌فه‌ره‌ بچووکه‌که‌م و
هه‌نسکه‌کانی یه‌سنا یان
به‌ره‌و نادییاری کۆچاند
تۆ مایته‌وه‌وه‌ و
به‌له‌مه‌ خاڵیه‌که‌ و
سێوه‌ سووره‌که‌ی ده‌ستی یه‌سنا

دڵێکی دژوار

دڵێکی دژوار و پرمه‌ی گریانێکی هه‌میشه‌ که‌وگ
له‌م غوربه‌تستانه‌
کوا سۆرانییه‌ سووره‌کانی جله‌که‌م
تا گریانه‌کانمی پێ دابماڵم
یا له‌ به‌ر ئاوێنه‌ی چاوه‌کانتدا
دوو ده‌سماڵه‌ بکه‌م
یان هه‌رای زکر بخه‌مه‌ دڵی ئه‌م ده‌شته‌ پڕ له‌ ئاهوه‌
وا له‌ ده‌نگی با و باڵنده‌ به‌ولاوه‌
شتێکی تریان نه‌بیستووه‌
تۆ بڵێی ترپه‌ی دڵی من
ئاهووه‌کانی ئه‌م ده‌شته‌ش ڕاو بنێت ؟

ناسین

هه‌ندێ جار قامکه‌کانم بۆم غه‌ریبن
وه‌ک زه‌وین
که‌ نه‌ مه‌یلی داپۆشینی ده‌سته‌کانمی هه‌یه‌
نه‌ مه‌یلی ئه‌وه‌ی بیانناسێ
یا له‌ بیریان بکات

تۆ له‌ من و زه‌وین به‌‌ قامکه‌کانمه‌وه‌ نزیکتری
ئه‌و کاته‌ی گوێیان بۆ ڕاده‌گری
یا ئه‌ته‌وێ ڕۆژێک له‌ ژێر خاکدا بیانشاریته‌وه‌
یا له‌ بیریان بکه‌یت
به‌ڵام من ده‌سته‌کانم به‌ خه‌ونه‌کانی تۆوه‌ ده‌خیل ده‌به‌ستم
تا به‌ من بگه‌یت .

خود

برای شادی دلم
دست ام خالی است
نمی توانم حتی روژی به‌ لبانم بمالم
یا در کنج خوشبختی هایم بخزم.
و از چشمان ستاره‌ گون کودکانم
جرقه‌ی زود گذر خنده‌ای را بربایم.
چقدر ... در برهوت آینه‌ بی پایانم
چقدر... به‌ حضور کمرنگ خود ناگزیر.

راز

در تنگدستی عجیبی به‌ سر می برم
( زمین آشفته‌ از این همه‌ کفشی است
که‌ رویش راه می روند ).
کاش تکه‌ آسمانی
مثل آسمان تو می یافتم
تا خورشید وماه و
راه راه‌

ستاره‌ در آن بکارم
دل شبگردی دارم
دانه‌ی تاریک و مرموزی را در خود پنهان کرده‌
و در پیکرم
که‌ با پیکرت به‌ تاخت می رود
خروشان ترین رودخانه‌ی جهان
در رگهایم جاری است
و نهان ترین راز
می رود
که‌ زیر پلکهایت بیارمد.
و به‌ سخن نیاید.

عطش

راه گریه‌ام را بند آورده‌ای
در میانه‌ی کبودی صبح و
تاریکی اتاق
و عطش لیوان آبی که‌ جلوی پنجره ام
زیر نور ماه
میخواهم بنوشم.

ماه از بالا
چون قرص جوشانی درون لیوانم افتاد و
من ماه را با عطش نوشیدم.

چه‌ مهم
که‌ زمان از پلکان پلکهایم بالا برود یا نه‌ ؟
یا مورچه‌ها از کف دو دستان تو به‌
سراسر جهان منتشر شوند و
هجوم بیاورند.
من و ماه گور همدیگریم
در هم دمیده‌ایم.

عادت باد

در پناه عادت باد
به‌ اتاق های خانه‌ام سر میکشم.
بشقاب های شکسته‌ی این هم خانه‌گی
هدیه‌ی کلام توست.
ازسرسرای درو پنجره‌ بگذر
حجم خواستنی صدایم را که‌
به‌ یک جفت گوشواره‌ فروختم
بپذیر.
صدایی که‌ دو سوراخ ناخواستنی دارد
از خلال آن به‌ چشمهایت مینگرم
التماست میکنم
آنقدر بنشین
سرم را روی زانوانت بگذار
تا موهایم درپناه تو بلند شود
آنوقت جلوه ی آشفته‌ی موهایم در هیچ آینه‌ای قرار نمی گیرد.

می توانی
مرا به‌ فراموشی فو کنی